Irain asko jasan behar izan dituzte joan den astean Korsikako bi maisuk, haien eskolako bestan ikasleei John Lennon zenaren kantu bat arabieraz abestu arazi nahi ziotelako; arabieraz gainera, korsikeraz, frantsesez, alemaneraz eta espainieraz abestuko zuten bakeari buruzko kantu famatu hori.
Gaur munduan dauden liskarrak direla-eta, ez baita gauza txarra hizkuntza askoz bakeari buruz kantatu nahi izatea. Ekintza hori baikor izan arren, hura baliatu zuketen batzuek Korsikako abertzaletasuna zikintzeko, arrazakeria eta herri minorizatuen abertzaletasuna zaku txar berean jartzeko. Hala ere, gai honi buruz agertu ziren « twit » eta sareko komentarioak ikusirik, Korsikako abertzaletasuna edo nazio errebindikazioa auzian ez dagoela bistan da, erasoak arabieraren aurka bakarrik izan delako.
Frantziako Estatuko jende askorentzat arabieraren aurka izatea eta islamaren kontra izatea elkarrekin uztarturik badabiltza. Duela bi mende euskara bezala, fanatismoaren hizkuntzatzat jotzen dute arabiera batzuek. Frantziako sasi islamisazioa eta arabizazioa « min » berdintzat jotzen dituzte. Hexagonoan dauden musulmanen artean, muturreko integrista batzuk izan arren, ezin daiteke esan dagoen kopuru txikia (4,7 milioi) beste herritar guztiak (62 milioi) arabizatu eta islamisatzeko gai denik. Hori da islam-fobiaren mamua. Arabiar jatorria duten jende guztiek Frantziako Estatuan gaurkoz hizkuntza ofiziala bakarra den frantsesaren ikasteko beharra ulertu, eta sentitzen dute, arbasoen hizkuntzari zuzenki amodio bat askok ematen dion arren. Arabieraren egoera soziolinguistikoa horrela izanik, bertakoa arabizatzeko arriskurik ez dago beraz. Bertako hizkuntza minorizatuek ofizialtasun gehiago lortzen badute, indar gehiago hartzekotan, arabiar jatorrizko haur andana bat bertako hizkuntzaz irakaskuntza ematen den eskoletara segurik ibiliko da. Nik neuk duela berrogei urte katalanera eta bretoiera ikasi zuten aljeriar etorkin batzuk ezagutu nituen, eta haiek kasu hain arraroak ez daitezke izan.
Arabiera eta islamari buruz jarrera desberdinak ukan zituzten Frantziako gobernuek urtetan zehar. Hizkuntza eta erlijio horren alderako jarrerak aldatu dira herri arabiar musulmanek Frantziarekiko zuten menpetasun mailaren arabera. Aldaketa horren data kritikoa 1962-garren urtean izan da, Algeriak eta hainbeste Afrikako koloni ohiek guztiek beren independentzia lortu zutenean alegia. Hasiera batean, Algeria konkistatu ondoren Ipar Afrikara joaten ziren militarrek arabiera ikas zezaten agintzen zuten Napoleon III garrenaren arduradunek. Baina kolonizazio konkistatzailearen azpijokoan baizik ez zetzan jokabide sasi diplomatiko hori, gero Aljeria bortxaz frantsestera saiatu baitzen Pariseko boterea; mende batez beranduago magrebtar eta afrikar andana bat Frantziako Iparraldera eta Alemaniara igorri zituen Frantziako Gobernuak, eta zoritxarrez gatazka gune gogorrenetara. Garai gogor haietan ez zitzaien deseroso Frantziako agintariei meskiten eraikitzea eta arabieraz soldadoetxeetan entzutea, gerla egiteko jende asko behar baitzuten. Oportunista zen beraz arabiera eta erlijioaren aldeko jarrera hori. Algeriak independentzia lortu ondoren, ahozko erasoak entzunak izan ziren Frantziako politikari eta jendea askorengandik estatu berriaren arabizazioaren aurka, frantsesera herri honetan « hizkuntza arrotza » bihurtuko zela salatuaz, eta Algeriak bere « iraganaldi kulturalari » uko egin nahi ziola deitoratuz. Arabizazioa orain arte behintzat igurikatu zuten arrakasta lortu ez zelarik, bigundu da Frantziako jarrera erasokorra, baina frankofoniaren elkargoan sartu da herri arabiar hau arabierak indar gehiago duen bi estatuk inguraturik izan arren.
Etorkizun hurbil bati begiratuz, Frantziako eskoletan ingelesa, alemanera edo gaztelera bezala irakatsia izan beharko luke arabierak, euren sustraiak galdu nahi ez dituzten arabiar jatorrizko ikasleek ikas lezaten, eta besteek Iraketik Marokaraino harremanetarako indarra hartzen duen hizkuntza bat, haien ofiziorako behar izatekoan ikas lezaten.