Pariseko atentatuen ondotik hartu salbuespeneko neurriek jendartearen sostengua dutela dirudi. Alta, aterabidea ez da salbuespeneko egoera. Frantziak munduan barna deraman politika gerla eragilea, arma saltzaileen abantailen zaintzea, sortzen ditugun klima aldaketaren ondorio okaztagarriak, horra, besteak beste zuzendu behar liratekeen okerrak.
Azken finean buruzagi politikoen, izan gobernuan ala oposizioan, beharrei erantzuten diete nagusiki salbuespen neurriek : emozioz beteriko egoera batean ttanttoak ez galdu edota irabazteko lehian ari dira, “zerbait” egiten dutelako irudia emanez, gogor jokatzeko gai direla erakutsiz, zundaketei begira egonez, ondoko hauteskundeak gogoan
Urgentziako egoera legez indarrean sartu da hiru hilabetez frantses Estatuan, Pariseko azaroaren 13ko sarraskiaren ondotik. Alferrikako eta lanjerosa da. Seguritateari baino erronka politiko batzuei erantzuten die oroz gainetik. Jendartean beldurra elikatzen du eta azken finean DAESH-en jokoa egiten du.
Alferrikakoa, zeren eta azken hamarkadetan bozkaturiko lege antiterroristak nahikoak baitira behar diren polizia eta justizia jarduerak eramaiteko. Seguritatea bermatzeko aldiz, sekulan
ez da nahikoa izanen, seguritate aditu guztiek baitakite, jomugen aldetik inongo mugarik ez duten eta beren buruaz beste egiteko prest direnen kontra erabateko segurtasuna ezinezkoa dela. Lanjerosa aldiz, zeren eta herritarren libertateak murrizten baititu eta joera horrek gehienetan ez baitu gibelera itzultzerik. Salbuespena luzatzen den ber, norma berria bilakatzen da.
Nork paria lezake otsail bukaeran DAESH-en atentatuen arriskua desagertuko denik ? Nola justifikatuko da orduan urgentzia egoera altxatzea ? Okerrena ez da beti seguruena baina pentsa daiteke polizia eta seguritate lobby batzuek zernahi presio eginen dituztela luza dadin. Gainera poliziari hainbeste “libertate” utziz, nahitaezkoa da gehiegikeriak gertatzea. Atentatuetatik hamar egun eskas pasaturik, hedabide handiak han hemenka gertaturiko bortizkerien berri kontatzen hasiak dira.
Zundaketei begira
Azken finean buruzagi politikoen, izan gobernuan ala oposizioan, beharrei erantzuten diete nagusiki salbuespen neurriek : emozioz beteriko egoera batean ttanttoak ez galdu edota irabazteko lehian ari dira, “zerbait” egiten dutelako irudia emanez, gogor jokatzeko gai direla erakutsiz, zundaketei begira egonez, ondoko hauteskundeak gogoan… Are gehiago, debekuen aplikapena ikuspegi teknikotik ez da batere logikoa, arrunt arbitrarioa da eta interes politikoak agerian uzten ditu : gobernamenduaren politika zalantzan emaiten duten mobilizazioak (migranteak sustengatu, COP21-ri begirakoak) debekatuak diren bitartean, eguberriko merkatuak edo kirol ekitaldiak haizu dira.
Horrela, ohar gabean DAESH-en estrategia laguntzen da. Estatuaren ibilmoldea baldintzatua da, agenda politikoa errotik aldatua eta jendartearen erantzun gaitasuna mugatua. Hasieratik bertatik egoera horri buru egin behar diogu. Ezin dugu konplizeak izan. Urgentzia egoerari amore emanez, erabateko seguritatea ez dugu lortuko bainan bai giroa prestatuko, bihar beste libertate murrizketak errexteko. Desobedientziaren eginbidea badugu denek. Boikotatu behar ditugu gero eta jende gehiago kontrol sozialaren laguntzaile bilakatzeko kooperazioak, eskoletan, administrazioetan. Samina eta beldurra gainditzeko ez da aski festa egitera ateratzea. Gure ekintza kolektiboak, gure mobilizazioak, gure agenda politikoak ere
atxiki eta defenditu behar ditugu.
Bestelako mundu baten beharra
Orain badakigu, itsuak ez bagara behintzat, gustatu ala ez, atentatu dorpeak gerta daitezkeela, arrazoi desberdinegatik bainan oroz gainetik frantses Estatuak munduan zehar iraganean
eraman eta gaur egun eramaiten duen politikarengatik, Ekialde Hurbilean dituen aliatuengatik edo saltzen dituen armengatik. Kezka hori buruaren xokoan atxikiko dute luzaz, ez soilik seguritate arduradunek eta gobernamenduek baizik eta mobilizazio jendetsuak antolatzen dituztenek ere. Ez da atsegina izanen bainan ez dugu beste alternatibarik. DAESHi erantzuteko molde hoberena izaiteaz gain, bestelako mundua baten aldeko borrokak ezinbestekoak dira djihadisten bokazioak agortzeko.
Ondoko aste eta hilabeteetako mobilizazio guztiak atxiki behar dira printzipioz eta jadanik kolektibo ainitzek bide hori hautatu dute. Afera ez da poliziarekiko enfrentamendua xerkatzea baizik eta irudimena lagun, debekuak konplikatuak edo aplika ezinak bihurtzea, azaroaren 29ko Pariseko jende kateak bezala. Halaber indartu behar dira abenduaren 11 eta 12an COP 21 presionatzeko Parisen aurreikusitako mobilizazioak, gure munduko egiazko urgentziari, klimatikoa hots, aurre egiteko.